RIKKI DUCORNET - KOI



Uit het Engels vertaald door Laurens Vancrevel

Rikki Ducornet


Al dertig jaar is de galerie haar kroondomein. Die verleent haar status en toegang tot mannen, hoewel – nu ze de middelbare leeftijd heeft bereikt (en die botsing heeft wel wat schrammetjes bij haar achtergelaten) – de jonge studs tegenwoordig hun dingen naar haar rivale brengen aan de andere kant van de stad. Ondertussen worden haar eigen stal-boys snel een jaartje ouder. Ze zijn verbitterd. Hun stofwisseling is hypergevoelig. Ze verwachten van haar dat ze meer voor hen  doet. Zij herinnert hen eraan dat de belangstelling voor kunst achteruit is gegaan. Vanwege Bin Laden. Vanwege de stijgende prijzen van levensmiddelen, van woninginrichting en van geneesmiddelen.
Eenmaal hadden twee van haar boys een diepe indruk hadden gemaakt in Seattle. Twee maanden lang waren zij het nieuwste van het nieuwste geweest. Tyler Zip had toen 120 pitbulls van zwarte paraplu’s geëxposeerd, en Crisp Banana had daarnaast een berg blauwe spaghetti opgesteld. Crisp had zes weken lang spaghetti gekookt, en hij had dat, glad gemaakt met olie, in vaten naar Seattle laten vervoeren. Maar nu gingen zij en de anderen over op wat minder harde effecten, in een poging om de Italiaanse portefeuilles van de lokale yuppies wat te kunnen ontlasten. Twee voorbeelden:
Jack Quiker maakt nu siliconentaarten zo groot als bijzettafeltjes, opgesierd met plastic bonsaiboompjes, en Nip Tuck stoffeert afgedankte meubels met vriesgedroogde tangarines. Vier weken geleden heeft hij de wanden van de galerie beplakt met sinaasappelschillen en plastic sushi’s op de vloeren gespijkerd. Genegeerd door de pers is deze expositie tot een totale flop geworden. Wat is zij nu uitgeput!

Niet lang geleden is zij geopereerd, en ze ziet er nu veel jonger uit, of eigenlijk ziet ze er bijna een beetje vreemd uit, alsof de operatie bij haar een latente gen aan het licht heeft gebracht. Ze vraagt zich af of er een oord is – misschien op een nog niet ontdekt eiland – waar de mensen er allemaal zo uitzien – ach, ze ziet er maar een klein beetje anders uit – net als met koi-karpers.
Haar boys vragen voorschotten. Ze ruiken naar nicotine en teer. Haar vernissages worden ondermijnd door hun gewoonte om kunstminnaars – allemaal niet-rokers – in een hoek te duwen en te koeioneren. De boys van haar rivale roken kif. Goed spul is dat, geurig, exotisch; haar vernissages geuren naar paradijs en rock met veel gelach.
Als zij met weemoed terugblikt op Seattle en onmiskenbaar de voeling ermee heeft verloren, gaat zij akkoord met Tyler Zip’s idee om de vloer te overdekken met uit oude exemplaren van Kafka’s De gedaanteverwisseling gescheurde bladzijden; hij zou dan zielig in zijn blootje in een badkuip stappen die krioelt van de duizendpoten. Hoewel ze de popcultuur bijhoudt komt het niet in haar hoofd op dat de pers haar zal bekritiseren met zo’n slechte imitatie van een waanzinnig populair Tv-programma waarin mannen en vrouwen elke week het bed in duiken vol met smerigheid en rotzooi.
Op de avond van de  vernissage gonsde de galerie van het loeiende lawaai van een geluidsopname van een paar miljoen muggen. De kunstenaar wordt gearresteerd wegens onzedelijk gedrag – ook dat is publiciteit – maar zij moet wel financieel bijspringen om te voorkomen dat hij de gevangenis ingaat. Voordat ze doorheeft wat er aan de hand is, heeft de gezondheidsdienst de sanitaire brigade erop afgestuurd; die jaagt iedereen de galerie uit en bespuit alles met insectengif. Aangetrokken door het geluid van de muggen raken bedreigde vleermuizen bekneld in het gewoel. Hun gruwelijke lijkjes bevuilen de straat. Zij wordt aangeklaagd zowel door de stad als door de ecologen van de Sierra Club.
Hierdoor geruïneerd is zij genoodzaakt haar galerie te verkopen aan een heel mooi Aziatisch tienermeisje dat Kiku heet, en die snel naam maakt met door haarzelf ontworpen exotische muffins. De muffins worden ter plaatse gebakken. Kiku stelt daar seksueel uitdagende schilderijen van kiwi’s en papaya’s bij tentoon. Haar zaak wordt zo populair als maar mogelijk is. Als een van de stal-boys uit oude gewoonte naar binnen loopt, wordt hem de deur gewezen.

 ______________________________   
        Van de Amerikaanse schrijfster en kunstenares Rikki Ducornet (*1943) is in maart 2014 het verhaal 'Zoem' op Het Moment geplaatst: http://magazinehetmoment.blogspot.nl/2014/03/rikki-ducornet-zoem.html